Hamileyken haftalarla konuşmaya alıştığınız için kaç aylık hamilesiniz sorusunu cevaplarken duraksıyorsunuz. Ama son haftalara geldiğinizde artık cevaplarken duraksayacak bir şey kalmıyor.
Son haftalarda şöyle hissediyorum:
- Sabah enerjik kalkıyorum ama akşam 9'da pilim bitmiş oluyor.
- Beni güzel uykumdan uyandırabilen tek şey gecede 3-4 defa tuvalet molası.
- Gün içinde en mutlu olduğum an tuvaletten çıktığım, en mutsuz an ise tuvalete yürüme çabasında olduğum o an olmalı:) Sanki saatlerdir tuvalete gitmiyormuşum ve tuvalete yetişemeyecekmişim hissiyle yürüyemiyorum. Daha doğrusu klasik penguen hamile yürüyüşüyle 2 yana sallanarak karnımı tutarak endişeli bir şekilde yürürken, dışarıdan ne kadar komik gözüktüğümü düşünüyorum.
- Küçük kuşumuzun az kilo alması nedeniyle yemek yemediğim/ yiyemediğim dakikalarda hissettiğim suçluluk.
- Akşamları ayaklarıma, ayak bileklerime ve bacaklarıma bakıp, bu Fred Çakmaktaş ayakları benim mi sorusunu soruyorum. Bebeğin büyümesiyle kan dolaşımı yavaşladığı için çorap izinin tamamen silinmesi saatler sürebiliyor.
- Fotoğraflardaki yüzüme bakıp, bu ben miyim diye soruyorum. 2. hamilelikte herkes ne kadar az fotoğraf çekildiğini söyler ve bebeğin ne kadar az fotoğrafı olduğundan. Bizde de durum böyle olunca profesyonel fotoğraf çektirmeye karar verdim. Pazartesi günü fotoğraf çekimi sırasında bu çekim daha erken olmalıydı diye düşünmeden edemedim. 9 aylık hamile için fotoğraf çektirmek için bile olsa farklı pozisyonlarda olmak yorucu olabiliyormuş. Bir de nasıl göründüğümü merak ediyorum.
- En ufak ağrı, sancı acaba bugün büyük gün mü diye şüphe uyandırıyor.
- Günün en önemli işleri arasında yatakta bir taraftan bir tarafa dönmek ve rahat pozisyonu bulmak geliyor.
- Birkaç saat telefonunuz ulaşılamaz olunca veya planlanandan geç bir yere ulaşırsanız herkes (en çok da anneniz) doğurduğunuzu düşünmeye başlıyor.
- Karnınızı oturduğunuzda tabak koymak için kullanabiliyorsunuz...
Son haftalarda hep yapılacaklar listem uzayıp gidiyordu. Evdeki eksiklerin birkaç gün önce tamamlanmasıyla Can'ı okula getirip götürme ve ufak alışverişler dışında koşturma tamamlandı. Can, her gün (yarım gün) okula gitmeye başladı ve rahatlıkla okul kapısında içeri giriyor (masaya vuruyorum). Hatta okuldan çıkması kimi zaman zor olabiliyor.
Oyuncakçıda belki kardeşinin ona bir oyuncak getirebileceğini söylediğimde, "ama İdil alamaz ki..." diye mutsuzlukla bana baktı. Küçük kardeşin gelirken oyuncak getirmesine gerçekten çocuklar inanıyorlar mı bilemiyorum ama bizimki daha 3 yaşına gelmeden sorgulamaya başladı:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder