Yarın işe geri dönüyorum. 7 aylık ara sona erdi. İçimde uzun süredir bir huzursuzluk, bir kıpırtı... Can ve İdille yeterince vakit geçiremedim hissi, ne kadar hızla büyüdüklerinin farkına varma ile karışık bir hüzün var. O kadar ki son 10 gündür her şey gözlerimi sulandırıyor. Acaba her 2 çocuk sahibi anne aynı şeyleri hissediyor mudur? Sanki ikisine de zamanını yettiremiyorsun ve bundan sonra da işle birlikte yettiremiyeceksin gibi bir his. Can'ın ne bebekliğinde, ne çalışırken böyle bir hisle başetmem gerekmemişti.
Bugün iznimin son gününde yine Can'ın okuluna gidip onu uzaktan izledim. Müdür'ün odasından bıcır bıcır konuşup başka çocuklara nasihat vermesini, kendi kendine şarkılar söylemesini dinledim. Sınıfta arkadaşlarıyla yaptıklarını seyretmenin tadını çıkarıp kapıdan bir kedi gibi sıyrılıp gözükmeden çıktım.
Eve geldiğimde son günlerde yuvarlanmaktan dönme dolap olan ve sürünme talimleri yapan bebeğim İdil uyanmıştı. Artık sürünmeye çalışmanın ötesinde yarı emekleyerek uzaktaki oyuncaklara bile yetişmeye başlamıştı. Evde son günümde de olsa yenilikleri ve ilkleri karşılamak ne güzel.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder